Papa Marc
Vrijwel gelijk bij onze eerste kennismaking hadden we een klik met Willeke. Het voelde erg goed dat we in een drietal uitgebreide sessies met elkaar praatten en dat we steeds met meer vertrouwen onze bevalling tegemoet zagen. Niet alleen de fysieke aanwezigheid en de hulp van Willeke bij de bevalling zelf, maar ook juist dat gegroeide vertrouwen is voor ons de meerwaarde van haar als doula bij onze bevalling geweest.
Je weet al een aantal maanden dat het er aan komt, en het komt steeds dichter bij. Ons kindje zit in die buik en straks wil ze er uit…
Mijn vrouw Leonie en ik, wij zagen nogal op tegen de bevalling. Dit was ons eerste kindje en we hadden allebei behoefte aan iets extra’s, aan iets of iemand dat ons steun zou geven in moeilijke momenten. Die steun hebben we gevonden in Willeke.
We hadden al wel eens gehoord van een doula, maar nooit serieus verder nagedacht voor de mogelijkheden voor onszelf. Nadat we elkaar nog eens diep in de ogen hadden gekeken hebben we naar elkaar uitgesproken dat we hier allebei wel behoefte aan hadden.
Er zijn zoveel boeken geschreven over zwanger zijn en bevallen, er is zoveel te vinden op internetforums, iedere zwangere vrouw wordt bedolven onder (goedbedoelde) adviezen door familie, vrienden en collega’s. Daarnaast wordt je zwangerschap natuurlijk op de voet gevolgd door je verloskundige, maar hierbij ligt de aandacht toch meer op de technische kant van je bevalling dan op de emotionele aspecten zoals je mogelijke angsten. Daarnaast duurt een gemiddeld bezoek aan je verloskundige slechts 10 minuten, dus veel ruimte voor die extra gevoelige onderwerpen is er ook niet.
Omdat voor Leonie de mogelijkheid van pijnbestrijding erg belangrijk was, hadden we ons ook voorbereid op een eventuele ziekenhuis bevalling. In dat geval is je eigen verloskundige er dus niet bij. Wij vonden het erg fijn dat in dat geval er toch een vertrouwd persoon bij ons was: Willeke dus.
Een beschrijving van de bevalling zelf en de rol van Willeke:
Op vrijdagochtend om 7 uur ’s ochtends waren de vliezen waren gebroken. We hadden Willeke ’s dus ook ochtends al gebeld en ze stond paraat die dag.’s Avonds om 8 uur kwam Willeke naar ons toe en praatte met ons over hoe we de komende uren zouden gaan doorbrengen. Leonie had tot op dat moment alleen wat lichte krampen in haar buik, maar de weeen waren nog niet begonnen. Door middel van homeopatische tabletjes en een drukpunt massage heeft Willeke geholpen om de bevalling op gang te brengen. Om 11 uur ’s avonds begonnen ze dan eindelijk: de weeen. Al snel kwamen ze frequent, regelmatig en heftig, zodat we net 2 uur later al de verloskundige konden bellen. Zij constateerde op dat moment 2 centimeter ontsluiting, maar kon verder niet veel betekenen: gewoon afwachten.
Omdat Leonie de voorgaande week ’s keelonsteking had gehad, hadden we al een aantal nachten slecht geslapen. Daarom begonnen we behoorlijk vermoeid aan de bevalling en om 4 uur ’s nachts zaten we er al behoorlijk doorheen. Tussen de weeen door viel ik uit vermoeidheid in slaap en Leonie was ook al behoorlijk uitgeput. Op dat moment hebben we Willeke gebeld die gelijk kwam. Ze heeft geholpen de weeen op te vangen en Leonie afwisseling van houdingen gegeven. Liggend, zittend op een bal, hangend op de bank. Juist die variatie zorgde er voor dat het voor haar vol te houden was. Omdat Willeke Leonie kon ondersteunen, gaf dit mij gelegenheid om even te ontspannen en voor ons een kopje thee te zetten bijvoorbeeld.
Ondanks alle goede pogingen en de hele nacht weeen, constateerde de verloskundige ’s ochtends om 7 uur nog steeds maar 2 centimeter ontsluiting! De hele nacht werken leek dus voor niets geweest! De moed zonk ons in de schoenen. Omdat de vliezen al meer dan 24 uur gebroken waren, betekende dit een medische indicatie en gingen we naar het ziekenhuis. Maar welk ziekenhuis? Nadat de verloskundige al 8 verschillende ziekenhuizen in de regio had gebeld die allemaal geen plaats voor ons hadden sloeg de stress toe. De weeen waren zo goed als opgehouden.
Uiteindelijk was het eerste ziekenhuis na lang aandringen toch bereid om plaats voor ons te maken. Omdat we nu overgedragen werden aan het ziekenhuis, ‘verloren’ we onze eigen verloskundige. Gelukkig hadden we nu nog Willeke bij ons. Juist op dit soort momenten hebben we het als belangrijk ervaren om een vertrouwd persoon naast je te hebben. Naast, of eigenlijk ‘achter’je, om je te steunen waar nodig. Daarnaast hadden we een geboorteplan opgesteld waarin onze wensen beschreven stonden met betrekking tot de zorg, het toucheren, de pijnstilling en bijvoorbeeld het laten uitkloppen van de navelstreng. Omdat we dit van te voren hadden gemaakt, mede op aandringen van Willeke, hadden we ons een goed beeld gevormd van hoe we de praktische uitvoering en begeleiding van de bevalling wilden.
In het ziekenhuis is met kunstmatige weeen-opwekkers de bevalling bespoedigd. De pijnstilling heeft plaats gevonden met Remifentanil. Dit stopt niet alle pijn, maar geeft vooral rust tussen de weeen door, maar Leonie werd hier behoorlijk suf van en verloor zelfs haar focus. Ze wist niet meer waarom ze die pijn had en wilde opgeven… Willeke heeft Leonie weer bij de les gekregen. Terug in het hier en nu. Dat ze dit niet kon laten gaan en dat ze juist nu zich bij elkaar moest rapen. Dit ging niet om Leonie zelf, dit ging om onze baby!
Uiteindelijk is na nog geen 3 kwartier persen onze prachtige en gezonde baby ’s middags geboren om 15u41.
We hadden met Willeke afgesproken dat ze foto’s zou maken, niet tijdens de bevalling, maar wel daarna. Achteraf hebben we hele mooie (en nette) foto’s van dat moment: vol versufdheid, verbaasdheid en echte emotie.
Willeke is daarna nog gebleven en heeft met ons het beschuitje met muisjes gegeten ter afsluiting. Het was zo fijn om een juist mede ‘gedragen’ te worden in die moeilijkste momenten.
